درباره معجزه بودن قرآن که کسی نمی تواند مانندش بیاورد!
بسیاری از مسلمانان مدعی هستند که قرآن کنونی دقیقن همان متنی است که بر زبان پیامبرشان جاری شده است. آخوندها حتا گامی فراتر می گذارند و ادعا دارند که هیچ کس نمی تواند حتا سوره ای مانند آن بیاورد. بسیاری از مردم ساده باور این ادعای ملایان را باور کرده اند و تصور می کنند که متن قرآن آن چنان است که هیچ عرب زبانی نمی تواند مانند آن بگوید. تا به حال دیده و شنیده نشده که در یک ساختار زبان کسی بتواند طوری سخن بگوید و بنویسد که کسی حتا نتواند جملاتی شبیه آن بسازد. این ادعای غریب مسلمن یاوه ای بیش نیست و بیشتر بر عدم تسلط مردم به زبان عربی متکی است. هر عرب زبان ( اگر منصف باشد و البته جرات کند!) به سادگی می تواند بهتر از این ها را بنویسد و بیان کند. اما این قرآنی که آن را معجزه می پندارند و کسی نمی تواند مثل آن بگوید حداقل باید از لحاظ گرامری و نحوی دور از خطا باشد. اگر در قرآن خطاهای نحوی ببینیم ناگزیر باید یکی از این دو نتیجه را بگیریم. یا آن که این خطاها از سوی خدا و پیامبر بوده که در این صورت کل این مذهب زیر سئوال می رود، چون آن گاه این سئوال مطرح می شود که این چه خدایی است که به زبان عربی تسلط ندارد و چه این پیامبری است که در انجام رسالتش کوتاهی کرده است. یا آن که مسلمانان بپذیرند نگارندگان قرآن دچار خطا شده اند و قرآن کتابی تحریف شده است. منطقی آن است که آنها راه دوم را انتخاب کنند. در این صورت این سئوال مطرح می شود که چگونه آنها ادعا می کنند این کتاب که پر از خطای دستوری است و البته به لحاظ محتوا و غنای ادبی نیز فاجعه بار است و بسیاری از جاها اصلن معلوم نیست چه می گوید، می تواند معجزه قلمداد شود و کسی نتواند مانند آن بیاورد. این دعوای ملایان و مسلمانان متعصب و کوردل جز بر جهل و نادانی مردم ساده باور متکی نیست که هر چیزی را بدون تحقیق و تفحص می پذیرند. اما اکنون نگاهی به خطاهای گرامی قرآن بیاندازیم.
بسیاری از مسلمانان مدعی هستند که قرآن کنونی دقیقن همان متنی است که بر زبان پیامبرشان جاری شده است. آخوندها حتا گامی فراتر می گذارند و ادعا دارند که هیچ کس نمی تواند حتا سوره ای مانند آن بیاورد. بسیاری از مردم ساده باور این ادعای ملایان را باور کرده اند و تصور می کنند که متن قرآن آن چنان است که هیچ عرب زبانی نمی تواند مانند آن بگوید. تا به حال دیده و شنیده نشده که در یک ساختار زبان کسی بتواند طوری سخن بگوید و بنویسد که کسی حتا نتواند جملاتی شبیه آن بسازد. این ادعای غریب مسلمن یاوه ای بیش نیست و بیشتر بر عدم تسلط مردم به زبان عربی متکی است. هر عرب زبان ( اگر منصف باشد و البته جرات کند!) به سادگی می تواند بهتر از این ها را بنویسد و بیان کند. اما این قرآنی که آن را معجزه می پندارند و کسی نمی تواند مثل آن بگوید حداقل باید از لحاظ گرامری و نحوی دور از خطا باشد. اگر در قرآن خطاهای نحوی ببینیم ناگزیر باید یکی از این دو نتیجه را بگیریم. یا آن که این خطاها از سوی خدا و پیامبر بوده که در این صورت کل این مذهب زیر سئوال می رود، چون آن گاه این سئوال مطرح می شود که این چه خدایی است که به زبان عربی تسلط ندارد و چه این پیامبری است که در انجام رسالتش کوتاهی کرده است. یا آن که مسلمانان بپذیرند نگارندگان قرآن دچار خطا شده اند و قرآن کتابی تحریف شده است. منطقی آن است که آنها راه دوم را انتخاب کنند. در این صورت این سئوال مطرح می شود که چگونه آنها ادعا می کنند این کتاب که پر از خطای دستوری است و البته به لحاظ محتوا و غنای ادبی نیز فاجعه بار است و بسیاری از جاها اصلن معلوم نیست چه می گوید، می تواند معجزه قلمداد شود و کسی نتواند مانند آن بیاورد. این دعوای ملایان و مسلمانان متعصب و کوردل جز بر جهل و نادانی مردم ساده باور متکی نیست که هر چیزی را بدون تحقیق و تفحص می پذیرند. اما اکنون نگاهی به خطاهای گرامی قرآن بیاندازیم.
خطای اول:
إِنَّ الَّذِینَ
آمَنُواْ وَالَّذِینَ هَادُواْ وَالصَّابِؤُونَ وَالنَّصَارَى مَنْ آمَنَ بِاللّهِ
وَالْیَوْمِ الآخِرِ وعَمِلَ صَالِحًا فَلاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ
یَحْزَنُونَ ﴿سوره پنجم – آیه ۶۹﴾
در آیه ی بالا یک خطا
وجود دارد، کلمه الصَّابِؤُونَ غلط است و در دو آیه زیر عبارت صحیح آن آمده است:
إِنَّ الَّذِینَ
آمَنُواْ وَالَّذِینَ هَادُواْ وَالنَّصَارَى وَالصَّابِئِینَ مَنْ آمَنَ
بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ وَعَمِلَ صَالِحًا فَلَهُمْ أَجْرُهُمْ عِندَ
رَبِّهِمْ وَلاَ خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَلاَ هُمْ یَحْزَنُونَ (سوره دوم- آیه ۶۲)
انَّ الَّذِینَ آمَنُوا
وَالَّذِینَ هَادُوا وَالصَّابِئِینَ وَالنَّصَارَى وَالْمَجُوسَ وَالَّذِینَ
أَشْرَکُوا إِنَّ اللَّهَ یَفْصِلُ بَیْنَهُمْ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِنَّ اللَّهَ
عَلَى کُلِّ شَیْءٍ شَهِیدٌ ( سوره ۲۲- آیه ۱۷)
از این دو حالت وَالصَّابِئِینَ
و وَالصَّابِؤُونَ فقط یکی می تواند درست باشد. همچنین دقت کنید که محتوای ان آیات
عینن یکسان و تکراری هستند.
خطای دوم:
لَّـکِنِ الرَّاسِخُونَ
فِی الْعِلْمِ مِنْهُمْ وَالْمُؤْمِنُونَ یُؤْمِنُونَ بِمَا أُنزِلَ إِلَیکَ وَ مَا
أُنزِلَ مِن قَبْلِکَ وَالْمُقِیمِینَ الصَّلاَةَ وَالْمُؤْتُونَ الزَّکَاةَ
وَالْمُؤْمِنُونَ بِاللّهِ وَالْیَوْمِ الآخِرِ أُوْلَـئِکَ سَنُؤْتِیهِمْ أَجْرًا
عَظِیمًا (سوره چهارم- آیه ۱۶۲)
کلمه وَالْمُقِیمِینَ
باید به والمقیمون تبدیل شوند مانند دیگر کلمات این جمله مانند َالْمُؤْتُونَ و .
. . بقیه کلمات درست هستند و تنها این کلمه غلط است. برخی ادعا کرده اند که این
کلمه به این صورت آمده تا ستایش و عمل دعا را متمایز کند اما ابن الخطیب پژوهشگر
می گوید که این استدلال غلط است.
(al-Furqan by Mohammad M. ‘abd al-Latif Ibn al-Katib, Dar al-Kutub al-’elmiyah,
Beirut, p.43)
چرا باید الله دعا
کننده را که شاخه ای از مذهب است جدا کند اما نه ایمان را که شاخه و بنیان مذهب (کلمه
مومنون) است. آیا این خطای صرف کلماتdeclension
تغییر کلمات به خاطر اضافه شدن جنسیت، زمان، و . . .) را
هم می توانیم در آیه قبلی بیان کنیم؟ یعنی نتیجه بگیریم که الصَّابِئِینَ متمایز و
برجسته تر از کسانی هستند که ایمان دارند و نسبت به مردم اهل کتاب؟ چرا این تمایز
را در یک آیه و نه آیات دیگر می بینیم؟ خدا که باید بزرگترین این منطق مسخره باشد.
بار دیگر این هم یک خطای دستوری اشکار است.
خطای سوم:
قَالُوا إِنْ هَذَانِ
لَسَاحِرَانِ یُرِیدَانِ أَن یُخْرِجَاکُم مِّنْ أَرْضِکُم بِسِحْرِهِمَا
وَیَذْهَبَا بِطَرِیقَتِکُمُ الْمُثْلَى ﴿سوره ۲۰ – آیه ۶۳﴾
کلمه هَذَانِ غلط است و
باید منصوب باشد.
خطای چهارم:
لَّیْسَ الْبِرَّ أَن
تُوَلُّواْ وُجُوهَکُمْ قِبَلَ الْمَشْرِقِ وَ الْمَغْرِبِ وَ لَکِنَّ الْبِرَّ
مَنْ آمَنَ بِاللّهِ وَ الْیَوْمِ الآخِرِ وَ الْمَلآئِکَةِ وَ الْکِتَابِ وَ النَّبِیِّینَ
وَ آتَى الْمَالَ عَلَى حُبِّهِ ذَوِی الْقُرْبَى وَ الْیَتَامَى وَ الْمَسَاکِینَ
وَ ابْنَ السَّبِیلِ وَ السَّآئِلِینَ وَ فِی الرِّقَابِ وَ أ َقَامَ الصَّلاةَ و َآتَى
الزَّکَاةَ وَ الْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَاهَدُواْ وَ الصَّابِرِینَ فِی
الْبَأْسَاء و الضَّرَّاء وَ حِینَ الْبَأْسِ أُولَئِکَ الَّذِینَ صَدَقُوا وَ أُولَئِکَ
هُمُ الْمُتَّقُونَ (سوره ۲- آیه ۱۷۷)
در جمله فوق پنج خطای دستوری
وجود دارد. چهارتا به خاطر زمان اشتباه افعال است چون جمله با کلمه تُوَلُّواْ
شروع می شود که در زمان حال است اما چهارتای دیگر با زمان گذشته است. خطای پنجم صابرین است که باید صابرون بشود.
خطای پنجم :إِنَّ مَثَلَ عِیسَى
عِندَ اللّهِ کَمَثَلِ آدَمَ خَلَقَهُ مِن تُرَابٍ ثِمَّ قَالَ لَهُ کُن فَیَکُونُ
(سوره سوم- آیه ۵۹)
کلمه یکون باید کان
باشد تا با زمان حال فعل گذشته گفتن سازگار باشد.
خطای ششم:
لَاهِیَةً قُلُوبُهُمْ
وَ أَسَرُّواْ النَّجْوَى الَّذِینَ ظَلَمُواْ هَلْ هَذَا إِلَّا بَشَرٌ
مِّثْلُکُمْ أَفَتَأْتُونَ السِّحْرَ وَ أَنتُمْ تُبْصِرُونَ (سوره ۲۱- آیه سوم)
کلمه وَ أَسَرُّواْ غلط
است چون فاعل جمله مذکر است بنابراین فعل باید مفرد سوم شخص مذکر باشد. در آیه فوق
فعل به صورت جمع آمده است. اگر کسی ادعا کند که در آن زمان دستورزبان متفاوت بود،
می تواند به آیات زیر مراجعه کند که این قاعده به درستی رعایت شده است. مسلمن دو
قاعده متفاوت نمی تواند درست باشد: ۳:۵۲, ۱۰:۲, ۱۶:۲۷, ۱۶:۳۵, ۳:۴۲, ۴۹:۱۴٫
خطای هفتم:
هَذَانِ خَصْمَانِ
اخْتَصَمُوا فِی رَبِّهِمْ فَالَّذِینَ کَفَرُوا قُطِّعَتْ لَهُمْ ثِیَابٌ مِّن
نَّارٍ یُصَبُّ مِن فَوْقِ رُؤُوسِهِمُ الْحَمِیمُ (سوره ۲۲- آیه ۱۹) اخْتَصَمُوا غلط است چون فاعل دو نفر هستند و در
عربی فعل برای دو نفر با جمع متفاوت است.
خطای هشتم:
وَ إِن طَائِفَتَانِ
مِنَ الْمُؤْمِنِینَ اقْتَتَلُوا فَأَصْلِحُوا بَیْنَهُمَا فَإِن بَغَتْ
إِحْدَاهُمَا عَلَى الْأُخْرَى فَقَاتِلُوا الَّتِی تَبْغِی حَتَّى تَفِیءَ إِلَى
أَمْرِ اللَّهِ فَإِن فَاءتْ فَأَصْلِحُوا بَیْنَهُمَا بِالْعَدْلِ وَ أَقْسِطُوا
إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُقْسِطِینَ.
مانند خطای هفتم، کلمه
اقْتَتَلُوا غلط است.
خطای نهم:
وَأَنفِقُوا مِن مَّا
رَزَقْنَاکُم مِّن قَبْلِ أَن یَأْتِیَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ فَیَقُولَ رَبِّ
لَوْلَا أَخَّرْتَنِی إِلَى أَجَلٍ قَرِیبٍ فَأَصَّدَّقَ وَأَکُن مِّنَ
الصَّالِحِینَ. (سوره ۶۳- آیه دهم)
کلمه وَأَکُن غلط است و
باید مانند فعل َأَصَّدَّقَ یعنی فعل قبلی صرف شود.
خطای دهم: وَ السَّمَاء وَ مَا بَنَاهَا (سوره ۹۱- آیه پنجم)
کلمه وَ مَا غلط است
چون فاعل جمله خدا هست و نه غیرشخصی.
خطای یازدهم:
ثُمَّ اسْتَوَى إِلَى
السَّمَاء وَ هِیَ دُخَانٌ فَقَالَ لَهَا وَ لِلْأَرْضِ اِئْتِیَا طَوْعًا أَوْ
کَرْهًا قَالَتَا أَتَیْنَا طَائِعِینَ (سوره ۴۱- آیه ۱۱)
آسمان و زمین در عربی
اسامی مونث هستند بنابراین فعل قَالَتَا درست است اما کلمه طَائِعِینَ غلط است چون
مفرد و مذکر است.
خطای دوازدهم:
وَلاَ تُفْسِدُواْ فِی
الأَرْضِ بَعْدَ إِصْلاَحِهَا وَادْعُوهُ خَوْفًا وَطَمَعًا إِنَّ رَحْمَتَ اللّهِ
قَرِیبٌ مِّنَ الْمُحْسِنِینَ (سوره هفتم- آیه ۵۶)
رَحْمَتَ در عربی مونث
است بنابراین کلمه قَرِیبٌ باید شکل مونث داشته باشد یعنی قریبه .
خطای سیزدهم: وَقَطَّعْنَاهُمُ اثْنَتَیْ عَشْرَةَ
أَسْبَاطًا….(سوره هفتم- آیه ۱۶۰)
به جای أَسْبَاطًا باید
باشد سبطان. دوازده قبیله، در عربی مفرد می شود چون اسمی که متکثر بالای ده باشد
به صورت مفرد در می آید. این قاعده در آیات زیر رعایت شده است: ۷:۱۴۲ ( ثَلاَثِینَ لَیْلَةً), ۲:۶۰, ۵:۱۲, ۹:۳۶,
۱۲:۴
