شادمانی برای سه رویداد ورزشی
یکم:
هشتم آذر ۷۶ گویی خاک
مرده بر تهران و شهرستانها ریخته بودند. شهرها در سکوتی مرگبار بودند و از ترافیک
سنگین تهران، به طور غیرمعمول، خبری نبود. ناگاه موجی انسانی گوشه گوشه شهرهای
ایران را پر از شادی و شعف کرد. این موج انسانهای شادمان در خارج از کشور و در هر
نقطهای که جمعی از ایرانیان بودند نیز به همین روال با رقص و شادی و پایکوبی
همراه بود. علت این شادمانی همگانی چیزی بود که علاقمندان فوتبال آن را
"حماسه ملبورن" نام نهادند، حماسه ای که منجر به پیروزی تیم فوتبال
ایران در برابر استرالیا در ملبورن در بازیهای پلی آف برای جام جهانی ۱۹۹۸ فرانسه
شد.
دوم:
سیام خرداد ۷۷ میلیونها
ایرانی میخکوب در برابر صفحه تلویزیون به تماشای حساس ترین بازی سیاسی تاریخ
فوتبال نشستهاند. شهرها در سکوت محضاند. ناگاه فوج مردمانِ شادمان از پیروزی تیم
فوتبال ایران برابر آمریکا در بازیهای مقدماتی جام جهانی 98 فرانسه به خیابانها
ریختند.
سوم:
بیستوهشتم خرداد ۹۲
ایران در یک بازی حساس به مصاف تیم قدرتمند کرهجنوبی در خاک آن کشور رفته تا تیم
صعودکننده به جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل مشخص شود. با پیروزی ایران بر کره جنوبی و
صعود مستقیم به جام جهانی ۲۰۱۴، به ناگاه، شهرهای ایران غرق در شادی و خوشی مملو
از انسانهایی سرمست از پیروزی گردید.
شادمانی برای یک رویداد
سیاسی
شنبه بیستوپنجم خرداد ۹۲،
شهرهای ایران به ناگاه پر شدند از سیل عظیم مردمانی که پایکوبان و رقصان و شادمان،
رویدادی را جشن میگرفتند. گزارشهای تصویری بدانگونه بود که همه جهانیان را شگفتزده
کرد. خبر بسیار کوتاه بود: برگزیده شدن حسن روحانی با ۵۱ درصد آرا و کسب
۱۸.۶۰۰.۰۰۰ رأی به عنوان رییس جمهور آینده ایران.
و . . رییس جمهوری با ۲۵ میلیون
رأی
پاسی از نیمه شب ۲۲ خرداد
۸۸ نگذشته، تلویزیون ایران با دستپاچگی و سرعتی حیرتانگیز، به نقل از ستاد
برگزاری انتخابات، احمدینژاد را با کسب ۶۳ درصد آرا برابر ۲۵ میلیون رأی، برنده
انتخابات اعلام کرد.
شهر وضع عادی نداشت. نه
از آن جهت که از شادمانی "گسترده" خبری نبود بلکه برای آنکه همه در
بُهتی فراگیر از نتیجه انتخابات فرو رفته بودند. احمدینژاد فراخوان برای جشن
پیروزی داد و در یکی از میادین تهران با نصب "جایگاه" و سیستم صوتی،
برای طرفدارانش که شاید به صد هزار نفر هم نمیرسیدند، سخنرانی کرد. جز این نقطه از
پایتخت آن هم با تدابی و تمهیدات و مقدمات دولتی، در دیگر نقاط تهران و یا دیگر
شهرها هیچ گزارشی از شادمانی عمومیِ شصت و سه درصدی مردم در دست نبود. این در حالی
بود که احمدینژاد ۴ سال تمام، سفرهای استانی به اقصی نقاط کشور رفته و به گفته
خودش به جای جای ایران سرکشی کرده و مورد استقبال قرارگرفته بود.
نه تنها در تهران شادمانی
عمومی به جز یک مورد و در همان یک میدان، دیده نشد، برعکس، مردم معترض به نتایج
انتخابات، تجمعات اعتراضآمیزی را به منظور اعلام "تقلب" ترتیب دادند.
این اعتراض ها تدریجن به دیگر شهرهای کشور از قبیل شیراز، اصفهان، تبریز، ارومیه،
زاهدان، اهواز، رشت، کرمان و مشهد نیز گسترش یافت.
ابعاد اعتراض به نتایج
اعلام شده گسترده بود و ۳ تن از دیگر نامزدهای این انتخابات (موسوی، کروبی و
رضایی) هم همگی مدعی تقلب در انتخابات شدند. میر حسین موسوی نتیجه انتخابات را
"شعبده بازی دست اندرکاران انتخابات و صدا و سیما" نامید.
تنها در عرص سه روز، نه
این بار ابعاد شادی و شادمانی بلکه ابعاد "اعتراضات" چنان گسترده شده که
در نتیجه آن راهپیمایی ۲۵ خرداد موسوم به "راهپیمایی سکوت" در پایتخت
شکل گرفت که به رغم فشار و تهدیداتی که منجر به کشتهشدن تعدادی از مردم شد. بنا به
گفته محمدباقر قالیباف، شهردار تهران، حدود ۳ میلیون نفر از میدان توپخانه تا
میدان آزادی را پر کرده بودند.
مقایسهای ساده
اینک، ۸ سال ریاست
زیانبار احمدینژاد بر کشور به پایان رسیده است؛ زیانی که حتا وزیران او و حامیان
رهبر و اصولگرایان هوادار او نیز ابایی از بیان آن ندارند. اما هنوز کمیته حقیقتیابی
تشکیل نشده تا ادعای تقلب گسترده در انتخابات ۸۸ را بررسی کند. رهبرجمهوریاسلامی
نیز در نماز جمعه ۲۹ خرداد ۸۸ (یک هفته پس از انتخابات) امکان تقلب در نظام جمهوری
اسلامی را از اساس منتفی دانست. ولی پرسشی ساده در غیاب رهبران جنبش ۸۸ که برای بیش از ۲ سال در
حصر خانگی هستند، خودنمایی می کند.
چگونه است که مردم در یک
وقایع ورزشی بالا، آن چنان در سراسر کشور به صورتی خودجوش و سازمانداده نشده به
جشن و پایکوبی می پردازند ولی در انتخابات ۸۸ چنین نکردند؟
چگونه است که در پی
انتخابات ۹۲ مردم باز به صورت طبیعی به ابراز شادی و شادمانی می پردازند ولی در
سال ۸۸ (بهجز یک نقطهی تهران که تجمعی دولتی سازمان داده شد)، سرتاسر کشور غرق
در بُهت و حیرت بود؟
این پرسش زمانی تردید به
پیروزی احمدینژاد در سال ۸۸ را بیشتر دامن می زند که نکاتی را بیاد آوریم.
- احمدینژاد با ۷ میلیون
رای بیش از روحانی و کسب ۶۳ درصد پیروز انتخابات اعلام شد ولی روحانی با کمتر از ۵۱
درصد.
- احمدینژاد فراخوان برای جشن پیروزی داد و روحانی خیر.
- احمدینژاد در فراز جایگاهی در جمع هوادارانش حضور یافت و این
خود بر گردآمدن طرفدارانش تاثیرگذار بوده، ولی روحانی از این اقدام خودداری کرد.
آیا به راستی نمیتوان شادی و شادمانیهایی طبیعی از نوع ۲۵ خرداد ۹۲ برای اعلام پیروزی روحانی) و ۲۸ خرداد ۹۲ برای صعود تیم ملی به جام جهانی را دلیل بروز تقلب در سال ۸۸ دانست؟
حسن علیزاده
دوشنبه سوم تیرماه http://www.roozonline.com
